Τι θυμάμαι;
Το μουντό ήλιο του Νοέμβρη, τη σόμπα που έκαιγε περισσότερο το βράδυ, το μαύρο τρανζιστοράκι κολλημένο στα αυτιά, με τις φωνές και τους ήχους, που δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί τους. Το ότι κάτι πράγματι συνέβαινε. Την αποκαθήλωση που όλοι περιμένανε, αυτό που δεν πρόλαβα γιατί αποκοιμήθηκα, το Σάββατο το πρωί στο σχολείο λίγα παιδιά αμήχανα, δεν κάναμε μάθημα, την Κυριακή το απόγευμα τα τανκς στην οδό Πειραιώς και τα δακρυγόνα που κάψαν τα μάτια μου απέναντι από την Αγία Τριάδα, τις αύρες που ακόμη με τρομάζουν . Μια βδομάδα μετά -επίσκεψη σε θέατρο με το σχολείο, σαν να μην είχε αλλάξει κάτι- η παγωμάρα που υπήρχε στην Πατησίων, σαν μια φωτιά να είχε κάψει τα πάντα. Πράγματι το χρώμα της Αθήνας ήταν γκρί.
Δυο χρόνια μετά στην πορεία, σταματημένος παιδί με τον μπαμπά του στην Σταδίου, άκουσα από μακριά τις βροντερές φωνές και είδα τα κόκκινα πανώ -τα άλλα κόκκινα πανώ- Τα αντρίκια χέρια που τα κρατούσαν έδειχναν το δρόμο. Είπα θα γίνω κόκκινος.
Δεκατρία χρόνια μετά αμέτοχος στα κοινά, βυθισμένος σε μια πικρή ημέρα, ένα νεκρό καναρίνι και ένας νεκρός 15 χρονος.
Τριανταέξι χρόνια μετά, που είναι πολλά, περισσότερα και από αυτά που μετρούσα, όταν μου έλεγαν ιστορίες για τους Γερμανούς, προτιμώ τη σιωπή, όπως πολλοί άλλωστε.
D'Agostino/Foxx/Jansen - A Secret Life Part 3
Το μουντό ήλιο του Νοέμβρη, τη σόμπα που έκαιγε περισσότερο το βράδυ, το μαύρο τρανζιστοράκι κολλημένο στα αυτιά, με τις φωνές και τους ήχους, που δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί τους. Το ότι κάτι πράγματι συνέβαινε. Την αποκαθήλωση που όλοι περιμένανε, αυτό που δεν πρόλαβα γιατί αποκοιμήθηκα, το Σάββατο το πρωί στο σχολείο λίγα παιδιά αμήχανα, δεν κάναμε μάθημα, την Κυριακή το απόγευμα τα τανκς στην οδό Πειραιώς και τα δακρυγόνα που κάψαν τα μάτια μου απέναντι από την Αγία Τριάδα, τις αύρες που ακόμη με τρομάζουν . Μια βδομάδα μετά -επίσκεψη σε θέατρο με το σχολείο, σαν να μην είχε αλλάξει κάτι- η παγωμάρα που υπήρχε στην Πατησίων, σαν μια φωτιά να είχε κάψει τα πάντα. Πράγματι το χρώμα της Αθήνας ήταν γκρί.
Δυο χρόνια μετά στην πορεία, σταματημένος παιδί με τον μπαμπά του στην Σταδίου, άκουσα από μακριά τις βροντερές φωνές και είδα τα κόκκινα πανώ -τα άλλα κόκκινα πανώ- Τα αντρίκια χέρια που τα κρατούσαν έδειχναν το δρόμο. Είπα θα γίνω κόκκινος.
Δεκατρία χρόνια μετά αμέτοχος στα κοινά, βυθισμένος σε μια πικρή ημέρα, ένα νεκρό καναρίνι και ένας νεκρός 15 χρονος.
Τριανταέξι χρόνια μετά, που είναι πολλά, περισσότερα και από αυτά που μετρούσα, όταν μου έλεγαν ιστορίες για τους Γερμανούς, προτιμώ τη σιωπή, όπως πολλοί άλλωστε.
D'Agostino/Foxx/Jansen - A Secret Life Part 3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου